Kedi Bahçesi

Kediler bize emanettir...

Kediler insanoğluna emanettir. Bizim verdiklerimizden, artıklarımızdan beslenirler. Onlar, yemeğin insanlardan geldiğini bilirler. Yemeklerini de insanlardan isterler. Yani, kedileri doyurmak, bizim boynumuzun borcu. İnsanoğlu kedilerin tanrısıdır. Bizden bulurlarsa yerler, bulamazlarsa aç kalırlar. Avlanmak suretiyle belki hayata kalmayı başarabilirler ama toplu yaşam alanları çok fazla av olanağı tanımaz kedilere. Kediler dişlerini geçirebilecekleri tüm canlıları avlarlar. Açsalar avlarını yerler. Toksalar avlarıyla oynarlar. Avlanmak kedilerin temel iç güdülerindendir. Ama bu, karınlarını düzenli olarak doyurabildikleri anlamına gelmez. Avlanmak bir çeşit hobidir onlar için. Tıka basa tok olan bir kedi bile fırsatını bulursa avlanır. Bu güdü onlara atalarından miras kalmıştır. İnsanlar da bir zamanlar avcıydı ama artık çarşı kültürümüz var. Kedilerin ise "insan" kültürü var. Gıdalarını insanlardan temin ediyorlar.
Bize düşen - bize yakışan - rolümüzün bilincine vararak bu canlara acımasız doğanın içinden bir şefkat eli uzatmaktır.

Benim yemeğim

Kediler yemeklerini paylaşmayı sevmez. En büyük kavgalar genelde bu yüzden çıkar. Bahçemizdeki kedilerin büyük bir kısmı yemek yerken hırlar. Bu hırlama sesinin amacı diğer kedileri uyarmak ve uzak tutmaktır. Ama pek etkili bir önlem değildir. Bazı kediler bu hırlamaları takmaz. Yemek aslanın ağzında bile olsa alınmalıdır!

Çirkin, Yosma, Fare, Açık bulaşık hırlamaları takmayan kedilerdendir. Onlar için yemeğe giden her yol mübahtır.

Yakışıklı, yemeği tekeline alır ve kimseyi yaklaştırmaz. Yaklaşanı döver.

Bulaşık, yemek beklerken etrafını boş tutmayı sever. Bu yüzden de yemek beklentisi içinde olduğu zamanlarda yanına yaklaşan kediyi feci şekilde döver.

Boz, Oylum ve Sürmeli evde tıkabasa doyurulsalar bile mutlaka dışarıdaki kedilerin yemeklerinden de tadarlar. Hatta Oylum, dışarıdaki yemek bitene kadar yemeğin başından ayrılmaz.

Diğer kedilerle birlikte bahçe kapısının önünde yemek bekleyen Garfield, yemekten önce aperatif olarak mutlaka Bulaşık'tan tırmık yer. Yüzü gözü Bulaşık'ın tırmık izleriyle doludur. Ama hiç pes etmez. Sakin sakin beklemeye devam eder.

Kedilere tavuk ciğeri verdiğimde, ciğeri kapan kaybolur. Gider bir taraflarda yer ve gene gelir. Bazıları ciğerlerini başka kedilere kaptırır ve panikle bana geri döner. Miyaaaaaaavvvv!
Uyumlu bir şekilde yemek yedikleri tek öğün Kahvaltı.

Kahvaltıda daima kuru mama vardır. Kuru mamayı etrafa serperim. Böylece taneler geniş bir alana dağılırlar. Kediler de rahat rahat bunları yerler. Islak mamayı bu şekilde dağıtamadığım için bir kaç tabağa paylaştırmak zorunda kalırım. Tabakların etrafı kediler tarafından sarılır. Kısa sürede tabaklar boşalır. Sona kalanlar ise boş tabakları yalamakla yetinir.

Yemek saati tam bir curcuna yaşanır bahçede. Yemek beklentisi bahçede tansiyornu yükseltir. Sinirler gerilir. Elimi bahçe kapısının koluna atarkenden tüm kediler kapıya üşüşür. Çeşit çeşit kedi sesleri yükselir. Yemeği yere bırakana kadar bazıları kavgaya tutuşur. Kimi, yemek daha havadayken birşeyler kapmaya çalışır. Kediler için olduğu kadar benim için de oldukça gergin anlar bunlar.

Namkör Kedi!

Kediler genelede namkör olarak bilinirler. Aslında kedilere namkör demek pek doğru olmaz. Bir insana namkör denilebilir ama bir kediye bence denilemez. Kedilerin belli başlı davranış biçimleri vardır. Bir kere konu yemek olduğunda, kimseyi tanımazlar. Güdüleri onları yemeğe kilitler. O yemeğin mideye indirilmesi yolunda herşey mübahtır. Yemekle aralarında hiç bir engel olmamalı. Bizim bahçede olduğu gibi rekabetin kıran kırana olduğu ortamlarda yemek söz konusu olduğunda kediler daha da saldırgan oluyorlar. Ben şahsen her yemek saatinde soğuk terler döküyorum! Elimdeki yemeği bir an evvel boşaltmak için acele ediyorum. Biraz oyalanırsam benim sabırsızlar elimdeki yemeğe saldırmaya başlıyorlar.

Kedilere tavuk ciğeri atacağımda genelde teker teker atarım. Böylece tüm kedilerin birer parça olsun aldıklarından emin olmak isterim. Ne var ki yeterince hızlı dağıtmazsam bazıları elimdeki ciğeri kapmak için pençesini kullanır. Kedilerin ne kadar hızlı olduklarına şaşarsınız. Kaşla göz arasında atlayıverirler. En kötüsü de pençelerini ciğere geçireceklerine elime geçiriverirler. Kızımın da benim de ellerimizden ve kollarımızdan tırmık izleri eksik olmaz. Ama şunu da vurgulamak isterim, her kedi bir değil. Örneğin Garfield bizi asla tırmalamamıştır. Yemek beklerken hep en ön sıralarda yer almasına rağmen hiç bir zaman üzerime atılmamıştır.

Yavrular

Kediler aşağı yukarı bir yaşında olana kadar yetişkin kedilerden farklı davranışlar sergilerler. Sanırım en güzel en sevimli çağları bu döneme denk geliyor.

Sıçan ölçülerinde dünyaya geliyorlar. 1 aylıkken ele avuca gelecek kıvama geliyorlar. Maviş maviş şirin mi şirin oluyorlar. Meraklı, oyuncu, mızır oluyorlar. Onları seyretmek insanın ömrüne ömür katıyor. Ne oyunlar, ne yaramazlıklar yapıyorlar anlatamam. Analarının kuyruğuyla oynayıp onu kızdırıyorlar, alt alta üst üste kardeşleriyle oynuyorlar, kımıldayan herşeye saldırıyorlar, her şeyi merak ediyorlar, başlarını belalara sokuyorlar... Biz saatlerce sıkılmadan oturup yavruları seyredebiliyoruz. Tabi bu arada bizim bahçede çiçek, bitki kalmadı. Hepsini kırdılar, kuruttular. Ama o kadar şirinler ki, dert bile edemedim bunu. Maaşallah bahçede kedi yavrusu hiç eksik olmuyor. Ön bahçede ayrı, arka bahçede ayrı...

Bir ara bahçede bir anadan üç yavru bir anadan tek yavru vardı. Tek olan yavru üç kardeşle arkadaş olmak için çırpınırdı. Çocuklar gibi, bir kenarda oturup üç kardeşin oynamasını izlerdi. Aralarına katılmak için hamlelerde bulunurdu. Biz de bunları izler, tek olan adına üzülürdük. Ama bir süre sonra üç kardeş tek olanı aralarına almışlardı ve birlikte oynamışlardı. Hatta birlikte uyumaya bile başlamışlardı. Tek olan adına çok sevinmiştik.

Kediler 1-1.5 yaşına kadar biribirlerine karşı daha iyi niyetli oluyorlar. Biribirlerini yallayıp temizliyorlar, koyun koyuna uyuyorlar, biribirleriyle oynuyorlar. Belli bir olgunluk noktasına vardıklarında yalnız kovboyları oynamaya başlıyorlar. Rekabet kedileri hırçın, saldırgan, huysuz, geçimsiz yapıyor.

Örneğin Bulaşık, ilk yavrularını doğurup büyütene kadar çok sevgi dolu bir hayvandı. Yavruları eşek kadar olmuşlardı, o hala onları temizler ve emzirirdi. Kardeşleriyle can ciğerdi. Hatta manevi kardeşi Uzun Burun'la bile. Şimdi ise hiç kimseye tahammülü yok. Yavrularını bile 2-3 aylık olduklarında dışlıyor. Şimdi bahçede 3 aylık kadar olan iki yavrusu var ki yüzlerine bile bakmıyor. Yanına giderlerse pençeyi atıveriyor. Onları da bizim başımıza bıraktı! Yavrularından biri olan Sürmeli bizi annesi bellemiş olmalı ki yemeğini bizden talep ediyor, kucağımızdan inmiyor. Kardeşi Açık Bulaşık maalesef yabani...O sadece genel alanda yemek yeyip bizden uzak durmayı tercih ediyor.

Eşek kadar olmalarına rağmen Boz ile Oylum'da kucaktan inmiyorlar. Ama gün gelecek onlar da olgunlaşacak ve bizi sadece yemekten yemeğe hatırlayacaklar.

Bahçede bulunan yavrular arasında, Sürmeli ile Açık Bulaşık'ın yanı sıra Garfield'ın tek yavrusu "Fare", "Sonradan gelen sarı beyaz"ın üç sarı-beyaz yavrusu ve geçen sabah bahçemizde -bitiveren siyah-beyaz "Yeni Gelen" var. Tabakların içinde yatıp kalkan "Fare" (bu ismi TABAKÇI olarak değiştirmeye karar verdim...ne de olsa artık top gibi oldu ve farelikten çıktı), üç sarı-beyazdan daha iri ve yaşça biraz daha büyük. Sarı-beyaz yavruları anaları 2-3 hafta kadar önce taşıdı getirdi bahçemize. Zaten genelde öyle olur. Analar gider bir yerlerde doğururlar, yavruları sütle yetinmeyip yemek yeme yaşına geldiklerinde de bizim bahçeye getirirler. Neyse, "Fare" namı nev "Tabakçı" bu yavruları dişine göre buluyor ve onlarla oynamak istiyor. Tek sorun, kendisi artık iri bir yavru olduğu için kıl kuyruk olan bu üç yavrunun canlarını yakıyor oynarken. Aslında yaşça ve cüssece kendisine en uygun arkadaş adayları Açık Bulaşık ile Sürmeli. Onlarla da oynamaya çalışıyor ama Açık Bulaşık soğuk bir kedi, ona yüz vermiyor. Sürmeli ise "Tabakçı"nın sert oyunlarından haz almıyor. Bu arada Tabakçı bize yaklaşır ama dokundurtmaz. Derdi sadece yemektir.

Nereden geldiği belli olmayan Yeni Gelen şimdilik oyun oynamıyor. Belli ki hayvancık çok hırpalanmış. Bütün gün kendi halinde oturuyor. Garfield'ı bulduğunda ona sokulmaya çalışıyor. Garfield yoksa bir köşecikte oturuveriyor bir başına. İştahı yerinde, yiyip içiyor ama hiç keyfi yok. Zaten zavallıcığın kuyruğu incelmiş, üstü başı da kir içinde. Sadece ilk geldiği gün ağladığını duydum. Bir daha sesini duymadım. Sessiz sessiz onca kedinin arasından bir lokma birşeyler yer sonra da bir kenara çekiliverir. Az önce yavrulara süt vermek için bahçeye çıktım. Bütün kediler bir taraflara dağılmış, Yeni Gelen hariç hiç kedi yoktu. Bütün süt Yeni Gelen'e kaldı. Afiyetle içti.

Yavru kediler aşağı yukarı bir aylık olduklarında biribirleriyle oynama başlarlar. Onları seyretmek çok zevkli. O kadar komik oluyorlar ki insan gülmeden edemiyor. Çok mızırcık oluyorlar. Ayrıca son derece de meraklı oluyorlar. Bu merakları çoğu zaman başlarının derde girmesine neden oluyor. Ayrıca dövüş sanatlarında da bu yaşlarda uzmanlaşıyorlar. Avcılık alıştırmaları da yavruyken başlıyor. Bir çeşit programlanma dönemi oluyor bu. 5-6 aylığa kadar yavru sayılıyorlar. Erkekler dişilerden daha geç olgunlaşıyor. Bir erkek kedinin olgunlaşması ve yetişkin haline gelmesi 1-1.5 seneyi bulabiliyor. Dişiler 5-6 aylık olduklarında feleğin çemberine balıklama dalmak zorunda kalıyorlar.

Bahçemizin en güzel taraflarından biri yavruların eksik olmaması. Her şeyin küçüğü sevilir derler ya...Biz de onları çok seviyoruz. Analarından çok biz bakıyoruz, kolluyoruz onları. Sırf yavrular yemek yiyebilsinler diye tabakların başında nöbet tutuyoruz. Çünkü büyükler yüzünden bazı yavrular tabaklara yanaşamıyorlar. Büyükler küçükleri dövüyorlar. Sanırım bu doğa kuralı tüm canlılar arasında geçerli.

Kaybettiklerimiz

Bahçemize gelen veya bahçemizde doğan her kedi yaşasaydı veya kalsaydı sanırım şimdiye 40 kadar kedi olurdu bahçede. Maalesef kedilerden bazıları ya çok küçükken ya da büyüdükten sonra ya öldüler ya da başka taraflara gittiler. Ölenlerin veya gidenlerin arasında çok sevdiklerimiz de vardı. Zaten en kötüsü de bu...Bağlanmamayayım diyorsun ama bağlanıyorsun. Sonra da üzülüyorsun. Bize en uzak, en sevimsiz kediye bile bağlanıveriyoruz. Onlar bizim hayatımızın bir parçası ve gittiklerinde bizden bir parça da götürüyorlar.

Yemek saati mutlaka sayım yaparım. Kimler var kimler yok takip ederim. Bir kaç gün üst üste gelmeyen olduğunda aklıma kötü şeyler gelir. Bazıları aylar sonra ziyaretimize gelip gene giderler. Bazıları hiç dönmez.

En büyük kayıpları çiftleşme zamanı veririz. Bu dönemde kedileri zaptetmek mümkün değildir. Erkekler ölesiye kapışırlar, dişileri tehlikelere atarlar. Biribirlerini kovalarken araba altında kalırlar, yüksek yerlerden düşerler. Günlerce aç kaldıkları olur. Çiftleşme dönemlerinden nefret ediyorum. Tek iyi tarafı, 2 ay kadar sonra doğan yavrular!

Kedilerin İnsanlara Faydaları

Bunca kediyi günde 3 öğün yedirip içiriyorum, bahçem mahvolmuş bahçemin keyfini süremiyorum, komşularım benim deli olduğumu düşünüyor (hatta bazıları belki de bana diş gıcırdatıyor), tatile gideceğimizde kedileri yedirmesi için adam tutuyorum, pencere kapı açamıyorum, bir kedi ciyaklasa soluğu bahçede alıyorum, yaralansalar üzülüyorum, yağmur yağdığında aklıma onlar geliyor...Ve ben bu kedilerin hiç birine "Benim Kedim" diyemiyorum. Tanrı emaneti diye bakıyorum. Doğalarına müdahale etmemeye gayret ediyorum. İnanın bunca kediyle uğraşmak yorucu ve masraflı bir iş. Değiyor mu?

Sanırım değmeseydi bahçemdeki kedi nüfusu bu kadar artmazdı.

Karnı tok bir şekilde bir kenara kıvrılan bir kedinin yaydığı pozitif dalgalar insanın içine huzur veriyor. Karnı tok bir şekilde bir tarafta oynaşan yavrular insanın içine mutluluk yayıyor. Kucağında pırpırlayan tok bir kedi, insanın yüreğindeki sıkıntıyı söküp atıyor. Huzur ve mutluluk. İşte ödülüm.

Örneğin Yeni Gelen'i ele alalım. Hayvancağız perişan bir vaziyette geldi bahçeye. Şimdi karnı tok. Tam huzura kavuşmuş değil henüz çünkü yeni geldi ama artık aç kalmayacağını anladığı an rahatlayacak. Ben o kedinin karnının tok olduğunu bildiğim sürece içim huzurlu olacak. Aç kaldığını düşünürsem boğazım düğümlenecek, yüreğim burkulacak.

Bahçemize gelen tüm kedileri sevinçle karşılarım. Eyvah meyvah derim ama sonuçta bahçemiz tüm kedilere daima açıktır. Zaten istesek de kovamayız! Kalmaya karar veren kalır. Yemek isteyen yer. Gitmek isteyen gider. Kalıyorsa da nedeni vardır. İşte bu neden de benim içimdeki huzurun kaynağıdır.

Ayrıca bizi çok güldürüyorlar yaaaaa!!!!!

Fare yüzü görmememiz de cabası.

Hah! Bir de hamam böceklerini avlıyorlar.

Kedice

Kediler bizimle konuşur bize mesajlar verirler. Anlamak için onları yakından tanımak gerekir. Ses tonları, kuyrukları, duruşları bize çok şey anlatır.

Acıktıklarında miyavlamaya başlarlar. Açlık düzeyleri ses tonlarıyla anlaşılabilir. Normal ses tonuyla miyavlıyorsa acıkmaya başladı demektir. Ses tonu ne kadar yükselir ve kalınlaşırsa açlık düzeyi o kadar yüksek demektir.

Yemek beklentisi içinde olduklarında yalanmaya başlarlar. Yüzünüze bakarak miyavlayan ve yalanan bir kedi görürseniz anlayın ki aklından yemek geçmektedir. Kediler genelde aç gözlü yaratıklardır. Tıka basa yedirseniz bile onlar gene yemek düşünürler.

Kediler Paniklediklerinde ses tonları kalınlaşır, göz bebekleri kocaman olur. Aşırı derecede açlık, köşeye kıstırılmak, kapalı alana sokulmak ve korku kedileri paniğe sevkeder. Bu durumdaki bir kediye karşı temkinli davranmak gerekir. Örneğin evinize davetsiz bir kedi girmişse ve siz onu kovalamaya başlarsanız çıkışı bulamazsa panikler. Paniklediği zaman da etrafı kırıp dökebilir veya size saldırabilir. Kediler insanların yaydığı pozitif veya negatif dalgalara göre tepki verirler.

Kedilerin kuyrukları havadaysa mutlu bir beklenti içinde olduklarını anlarız. Sevgi veya yemek beklentisi gibi...

Kuyruğunu sağdan sola yerde sürerek yavaşça sallıyorsa şeytanlık düşünüyor demektir. Genelde keyif için avlanırken bu pozisyonu alırlar. ya da yaptıklarında tepki alacakları bir şeyi yapmayı düşündüklerinde...

Kedinin kulakları iki yana inmişse huzursuzdur. Rahatsız edilmek istemiyordur.

Kedi pırpırlıyorsa mutludur veya mutlu olmaya çalışıyordur. Bazı kediler insan kucağını çok severler. Kucakta pırpırlamaya başlarlar. Bazen daha kucağa çıkmadan pırpırlamaya başlarlar. Ben en çok pırpırlayan kedileri seviyorum. Zaten pırpırları insanın içindeki negatif enerjiyi alıyor, rahatlatıyor.

Kediler sık sık kafa atar. Yavru olsun, yetişkin olsun başlarını başka bir kediye, bir insana, kedi dostu bir köpeğe, bir eşyaya, bir ağaca vs sürtmeyi çok severler. Bu hareketi yaptıklarında sevinçli, mutlu olduklarını anlarız. Yabani kediler bu hareketi yapmaz. Yapı itibarıyla yabani kediler her türlü canlıdan uzak durmayı yeğlerler. Sevgi vermeyi, sevgi almayı bilmezler. Ama sevgi gören bir kedi bu hareketi mutlaka yapar. Bizim geçimsiz Bulaşık bile bazen boş bulunup ezeli düşmanı Garfield'a kafa atar. Garfield'a sevinir garibim o da Bulaşık'a kafa atar. Bulaşık yaptığı gafleti farkedip pençe atar zavallıcığa. Kafa atmaya dişi kediler daha meraklı.

Bir oturuşları var ki ne anlama geldiğini çözemedim. Popolarının üzerinde oturup kuyruklarını öne alıyorlar. Kuyruklarının ucunu ön patilerinin etrafında kıvırıyorlar. Yüzlerinde son derece bilge bir ifade oluyor. Ben bu oturuşa "Hanım Hanımcık" oturuş diyorum. Bu hareketin ne anlama geldiğini bilen varsa burada bizimle paylaşırsa çok sevinirim. Ben ne olduğunu çözersem sizinle paylaşırım.

Kediler ve Annelik

Bahçedeki dişilerin çoğunun hamilelik dönemlerini, doğum anlarını, yavrularını büyütmelerini izleme fırsatı buldum. Çok eğitici oldu benim açımdan. Doğanın özellikle bu yönüne hayran kaldım.

Bir kedi doğuracağı zaman sancılanıyor. Asabi hareketler sergiliyor. Suyu patlıyor ve sularını akıta akıta şaşkın ve huzursuz bir vaziyette ortalıkta dolaşıyor. Yavruların çıkma zamanı geldiğinde kuytu bir yere yerleşiyor ve onları bir bir doğuruyor.

Doğurduktan sonra plasentasını yiyor. Ben bu hareketi iğrenç bulmuştum başta. Ama sonra öğrendim ki bunu yemezse yavrularına analık yapamaz. Plasenta analık hormonlarını devreye sokarmış.

Yavrularını birer birer yalayıp temizliyor ve emziriyor. Bazen 2-3 gün yerinden ayrılmıyor. Aç bilaç yavrularının başında duruyor. Bu dönemlerinde ben onların yanına süt ve yemek götürürüm. Yerinden bile kıpırdanmadan yanına koyduklarımı yer içer. İlk üç gün ana açısından zor ve yıpratıcıdır. Sonra ana alışır ve rahatlar biraz.

Her dişi aynı şeyleri yapmıyor. İlk defa doğuran dişiler tecrübesiz oldukları için farklı davranışlar sergileyebiliyor. Örneğin Bulaşık ilk defa doğurduğunda ulu orta bir yere doğurdu. Önce üç tane doğurdu, yerinden kalkarak yanıma geldi kafa attı bana. Sonra gene yerine giderek iki tane daha doğurdu. Ona bir kutu hazırladım ve yavrularını oraya koydum. Bir süre burada kaldı yavrularıyla. Bu arada biz onun yavrularının arasına bir yavru daha ekledik. Bulaşık'ın kızkardeşi Sarı-Beyaz'ın tek bir yavrusu vardı, yalnız kalmasın diye Bulaşık'ın yavrularının arasına koydum. Bulaşık itiraz etmedi. Zaten beş tane yavrusu vardı, bir eksik bir fazla ne farkeder!

Birgün bir de baktım ki Bulaşık'ın yavrularının bulunduğu kutuda tek bir tane yavru var, diğerleri yok. Panik oldum. Bulaşık ise sakin sakin camın önünde oturuyordu. Bütün bahçeyi dolaştım yavruları bulamadım. Tek kalan yavrucuk bir süre sonra ağlamaya başladı. Bulaşık ağlama sesini duyunca önce bir başını kaldırdı sonra son sürat tek kalan yavrunun yanına gitti. Baktı, kokladı sonra da ensesinden tuttuğu gibi bir tarafa doğru götürmeye başladı. Düştüm peşine bakayım nereye götürecek diye. Meğersem, koca bir leğen vardı duvara dayalı, onun arkasına gizlemiş diğerlerini.

Bu durum beni düşündürdü. Bulaşık beş yavru doğurmuştu, beş yavru taşıdı. Ama geride bıraktığı kendi yavrularındandı. Tesadüfen mi unuttu yoksa doğanın kendisine verdiği bir güçle sayarak götürdüğü için mi geride kaldı. Bu bir soru işareti olarak kafama takıldı. Daha sonra şahit olduğum bir şey bu sayma konusundaki soru işaretimi daha da güçlendirdi. Gene yavruları olduğu bir dönemdi. Bu sefer üç yavrusu vardı. Anneler zaman zaman etrafa dağılan yavrularını yanlarına çağırmak için değişik bir ses çıkarırlar. Bu sesi çıkararak yavrularını çağırmıştı. Önce iki yavru geldi. Üçüncü de gelene kadar çağırmaya devam etti. Sonra sustu.

Garfield'ın bir doğum anısını aktarayım sizlere. Garfield karnı burnunda hamileydi. Hamileliğinin son günleri biraz sıkıntılı geçiyordu. En büyük dayanağı ise Yosma'ydı. Nedense hamilelik döneminde çok duygusallaştı. Yosma'yla aralarında bir bağ oluştu. Çok yakın oldular biribirlerine. Ana-kız kadar yakındılar. Doğurma zamanı geldiğinde Garfield çok sancılandı. Sancısını hissedebiliyordum. Başını Yosma'ya dayayıyordu. Yosma da yanından hiç ayrılmıyordu. Yosma o zamanlar 5-6 aylıktı. Garfield'a doğurabileceği güvenli bir yer hazırladım ama o gitti yan bahçedeki bir çitin altına doğurdu. Yavrularını gördüm. Üç tane farecik doğurmuştu. Daha sonra gene gittiğimde yavrular da kendi de yoktu piyasada. 2 gün sonra ise bahçeye döndü ve yavrularını bir daha göremedim. Garfield'ın bahçeden hiç ayrılmamasından yavrularına bir şey olduğunu anladım.

Doğumu ilginç olan bir diğer dişi de Yosma. Yosma bir ay boyunca erkekleri peşinden koşturdu. Bu tabi normal değil çünkü dişiler genelde 3-5 gün koşturturlar erkekleri peşlerinden. Yosma'nın yaşı da kendi de daha küçüktü. Hamile kaldı ve bir gün doğurdu. Ama kabus gibi bir doğumu oldu. İlk yavrusunu doğurduktan sonra beklemeden yerinden kalktı ve arkasından plasentasıyla birlikte sürükleyerek sağ sola koşmaya başladı. Ben olayı pencereden gördüm, koşarak müdahale ettim ve yavrusunu tuttum. Tutunca plasentayla birlikte serbest kaldı. Yavru hareketsizdi. Yavruyu yuvaya koydum ve kenara çekildim. Yosma deli gibiydi. sağa sola koşuyor, deli gibi bağırıyordu. Plasentası elimde kalmıştı. O zamanlar ne işe yaradığını bilmediğim için, işe yaramaz diye attım. Yavru öylesine hareketsiz yatıyordu. Yosma daha sonra iki tane daha doğurdu. Bu yavrularını su deposunun altında doğurdu. Ben bulduğumda biri ölüydü diğeri de ağlıyordu. İlk yavrusu da ölmüştü. Zaten onun ön patilerinden birinin parmağı eksikti. Yani deforme doğmuştu yavru. Yosma, ağlayan yavruyla ne yapacağını bilemiyordu. Boğazından tutup sağa sola götürmeye başladı. Hayvan ağladıkça o onu boğazından tutuyordu sonra bırakıyordu. Bu bir süre böyle gitti. Biraz emzirir gibi oldu ama o kadar tüylü ki yavru memesine bir türlü ulaşamadı. Yavrusu iki gün dayandı sonra da öldü.

Gene altı aylıkken hamile kalan bir başka dişi yavrusunu yemişti. Hem de mübarek hayvan, yeni doğmuş bebesinin kanlı bedenini bizim camın önüne getirmişti. Ne yaptığının farkında değildi çünkü bir taraftan cama kafa atıyordu bir taraftan da ölü yavrusunu ağzına alıp bırakıyordu.

Kedilerin annelik süreleri değişken oluyor. Genelde ilk 3 ay bakıyorlar. Bazıları 2 aylıkta dışlamaya başlıyor yavrularını. Bazıları ise 4-5 aylığa kadar bakıyor.

Yavrular analarına çok bağlı oluyor. Zaten ilk sevgiyi anneden alıyorlar. Anaları dışlamaya başladığında afallıyorlar. Yürek burkan bir an oluyor bu. Yavru annesinin yanına gitmek istiyor, anne çakıyor pençeyi ya da çekip gidiyor. Yavru peşinden koşuyor, ana durmuyor...Yavru tatlı tatlı miyavlayarak anasına sürünmek, süt emmek istiyor, ana tıslayıp onu kendinden uzaklaştırıyor.

Analar genelde 2 aylık kadar olan yavrularının önüne, avladıkları bir şeyi getirip koyarlar. Yavruları ortada yoksa özel bir sesle onları çağırır. Yavrular analarının seslerini tanırlar, hemen koşarlar.

Karnı tok olan bir ana yavrularını daha çok emziriyor.

Kediler genelde temizdir ve yavrularına da temiz bakarlar. Bulaşık son derece temiz bir hayvan, yavrularına da temiz bakar. Garfield ise pis bir hayvan, yavrusunun temizliğine fazla özen göstermez. Ama sevgi dolu bir kedi olduğu için eminim uzun süre yavrusunu dışlamayacaktır.

Kedilerin insanlara karşı olan davranışları aslında yavruyken annelerine karşı olan davranışlarına benzer. Aynı duyguları hissederler. O yabani kediler bile, bir dokundurtsalar, sevdirseler kendilerini, hepsi de aynı şekilde davranacak. Ama sevdirtmiyorlar işte kendilerini. Sadece yüzüme bakıp miyav miyav (yemek yemek) diyorlar.

Sevginin doğadaki en saf halini anne-yavru arasında görebilirsiniz. Aynı saf sevgiyi bize de yansıtırlar. Kediler bize sevgi gösterisinde bulunurken, bunu gerçekten hissediyorlar. Artistlik yapmıyorlar. Belki kısa süreli bir sevgi gösterisi olabilir ama inanın saftır.

Kediler sevmesini bilir

Evde kedi hiç beslemedim. Ev kedileri nasıl davranır bilmiyorum. Ama bizim bahçenin kedilerinin bir kısmı sevgi doludur. O kadar bir sevgi dolular ki, sevgilerini yüreğinin derinliklerinde hissedersin. Sevgi karşılıklıdır tabi. Sen seversin, karşılığında o da seni sever.

Örneğin Boz oldukça soğuk ve mesafeli bir kedidir. Onu kendimize alıştırmak biraz zaman aldı. Küçük bir yavruyken bizden hep kaçardı. Bir türlü kucağımıza alamazdık. Alsak bile hemen atlardı. 7-8 aylık olduğunda bir gün pat diye kucağıma atladı. Paşa paşa yerleşip pırpırlamaya başladı. Hayret ettim. Ve elbette ki çok da sevindim. Yumuşak yumuşak sevdim onu. Başını, sırtını, gıdısını...Ben onu sevdikçe ön patileriyle karnıma masaj yapmaya başladı. Bu hareketi annelerinden süt emen minik yavrular yapar. Aramızda doğan bu yakınlıktan sonra Boz artık düzenli olarak kucağımıza çıkmaya başladı. Ayaklarımıza sürünmeye, tatlı talı miyavlamaya başladı.

Oylum, yavruyken, bize daha yakındı. Gözlerimizin içine bakardı. Sanki bizi iyicene tanımaya çalışırdı. Kucağa çıkmaktan pek hoşlanmazdı ama en azından bize karşı ilgisiz değildi. Haziran'da yazlığa gittiğimde Oylum 3 aylıktı. Yazlıktan döndüğümde 6 aylıktı. Ben yokken kedilerin çoğu bahçeden ayrılmıştı. Gerçi yediren vardı ama sanırım benim kadar düzenli yedirmiyordu. Bir gün bahçede oturuyordum, uzaktan Oylum'u gördüm. Oyluuuuuuuuuum diye seslendim. Oylum ok gibi fırlayarak kucağıma koştu. Pır pır pır, kafa kafa kafa...Ne kadar mutlu oldu anlatamam. Bağrıma bastım hayvanı. O şirin kafasıyla bana sert sert vuruyordu. İlk defa böyle yapıyordu. O gün bahçeye dönmüş oldu ve ne zaman bahçeye çıkıp otursak, ya benim ya eşimin kucağına çıkmadan duramaz.

Minik şeker Sürmeli'ye gelince, o başta yanımıza gelmezdi. Bir gün kızım onu kucağına almayı başardı. Başta ürkek ve fırlamaya hazır vaziyette dururdu kucağımızda. Yavaş yavaş bize alıştı. Şimdiyse kucağımıza kendi atlar ve elimizi yalar. Kucağımıza çıktığında o kadar heyecanlanır ki yerinde bir türlü duramaz. Pır pır pır...Bir boynumuza çıkar, bir kolumuzun altına sokulur, bir kucakta durur...Fırıl fırıl...

Garfield ise, o en başından beri bizi severdi. Halbuki onu kucağımıza pek almayız. Tüyleri çok dökülür ve genelde pistir. Onun sevgi kaynağı yüreğinde. Bizi ne zaman görse sevinir. Ayaklarımıza sürünür. Yanımızdan ayrılmaz. Garfield'ın yeri bambaşkadır yüreğimizde. Onu çok severiz ve kollarız. Torpillidir yani!

Analarının koynunda olan yavrular anacıklarına sevgilerini ona sokularak, ona kafa atarak, onu yalayarak gösterirler. Anaları yanlarına geldiğinde hemen duruşları değişir. Kuyrukları havaya dikilir, miyu miyu derler. Kedicikler aynı tepkileri güvendikleri ve sevdikleri insanlara da gösterirler.

İnsanlara güvenmeyen kediler bile zaman zaman boş bulunup sevgi gösterisinde bulunabilirler. Ama sonra savunma mekanizmaları devreye girerek uzaklaşırlar hatta tıslamaya bile başlayabilirler.

Kedilerin aşk hayatları

Kedilerin aşık olabileceklerini düşünmek saflık olur sanırım. Onlar aşktan maşktan anlamaz. Öyle bir şeye şahit olmadım. Dişi kediler, zamanları geldiğinde, erkeklerin saldırısına uğrarlar. Bazen erkek kediler azar ve ilgili ilgisiz tüm dişilere saldırırlar. Dişiler erkeklerden kaçmak için bin bir işkence çekerler. Hayatları tehlikeye girer. Erkek kediler sürekli kavga edip biribirlerini parçalarlar. Bebek sesi gibi tuhaf sesler çıkarırlar. Kedileri çok seviyorum ama çiftleşme dönemlerinde beni sinir ediyorlar. Çok uzun sürüyor. Bazen aylarca sürüyor. Dişilerin çiftleşme zamanları değişken oluyor. Keşke hepsi aynı zamanda girip aynı zamanda çıksa şu illet dönemden. Bu sene dişiler üçer karın doğurdular. Normalde yılda iki kere doğururlar. Bu sene ne olduysa üçer kere doğurdular.

Çok sevdiğim bir dişiyi geçen sene çiftleşme döneminde kaybettim. Hayvancağız erkeklerden kaçacak diye bacağından feci şekilde yaralandı. Onu veterinere götürdüm ama maalesef kurtaramadı.

Onun gibi bütün dişiler canları ağızlarında geçiyorlar bu dönemden. Kurtulan yok, boş kalan yok. Hepsi hamile kalıyor. Dişiler 5-6 aylık olduklarında hamile kalmaya müsait oluyorlar. Sanırım 12-14 yaş gurubu bir kız çocuğu gibi oluyorlar. Ama bu yaşta hamile kalan dişilerin çoğunun yavruları bir şekilde ölüyor.

Çiftleşme dönemlerinde bahçemiz azgın erkek kedilerle doluyor. O kadar bir azgın oluyorlar ki dişi erkek demeden önlerine gelene dalıyorlar. Henüz ergenlik çağına ulaşmamış oğlan kedilere bile çiftleşme beklentisiyle saldırabiliyorlar. Çiftleşme dönemlerinde bir çok oğlumu kaybettim. Kaçtılar ve bir daha gelmediler. Ben bunu başta sapıklık olarak algıladım ve gerçekten doğa adına hayal kırıklığına uğradım. Ama daha sonra anladım ki durum bu değil. Durum şöyle izah edilebiliyor: Oğlan kediler dişi kardeşleriyle pek haşır neşir oluyorlar. Oynuyorlar, birlikte yatıyorlar, birlikte uyuyorlar. Dişinin kokusu oğlanın üstüne siniyor. Erkek kedi de kokuyla hareket ettiği için oğlanı dişi sanıyor. Yani doğanın sapıklığı değil, salaklığı oluyor biraz.

Bir keresinde bir dişinin üzerinde bir erkek kedi vardı. İkinci bir erkek kedi gayet sakin bir şekilde bu ikilinin üstüne çıktı ve işini görmeye çalıştı. Oldu mu üçlü? Şimdi bu sapıklık mı salaklık mı? Anlayacağınız, doğa da mükemmel değil. Bu da insanı biraz hayal kırıklığına uğratıyor.

Bahçemizde süren bu çiftleşme cümbüşünün sonunda bir kaç kayıp veriyoruz mutlaka. Tek tesellimiz 2 ay kadar sonra dünyaya gelen minik yavrucuklar oluyor.

Anlatmakla olmuyor, yaşamak gerekir

Kedileri anlatmakla tanıtmak çok zor. Onları yaşamak gerekir. Ben onları dolu dolu yaşıyorum. Onlardan çok şey öğrendim. Sayelerinde insanoğlunun diğer canlılar karşısındaki üstünlüğünün nereden geldiğini anladım. Üstün olmak diğer canlılara zulm etmek, onları aşağı görmek, onları topluca katletmek değildir...Üstün olmak onları kabul etmek, onlara sahip çıkmak, onları korumaktır. Üstün olmak onları anlamaya çalışmak onlarla iletişim kurmaktır. Medeniyet bunu gerektiriyor. İnsanoğlundan başka hiç bir canlıda bu özellikler yoktur. Doğa acımasızdır. Ama insan yüreği tüm dünyayı saracak kadar sevgiyi sığdırabilecek ölçüde büyük ve esnektir.

Üzülerek görüyorum ki insanoğlu henüz medeniyetin altın çağına ulaşamamıştır. İnsanlar hala ilkel dürtülerini kontrol altına alamamaktadırlar. Hayvanlara karşı tüyler ürpertici suçlar işlenmektedir. Bu tür suçları işleyen insanlar aslında acınacak durumdadırlar. Zavallıdırlar. Doğayı sevmeyen, onu kucaklamayan, ona zarar veren bir insan benmerkezci ve maddiyatçı bir insandır. Maneviyatı gelişmediği için ruhu fakirdir, yüreği koftur. Bu tür insanlar mutsuzdurlar, yalnızdırlar, tatminsizdirler, sevgisizdirler. İtilmiş kakılmış insanlardır. Bir türlü dolduramadıkları büyük bir boşluk içerisindedirler. Eziktirler.

Kediler bizim özel doğamızın bir parçasıdır. İster şehirde olsun ister köyde, insan olan her yerde kedi de vardır. Sevsek de sevmesek de onlar oradadır ve bizim yardımımıza ihtiyaç duymaktadırlar. Ben kedi konusunu biraz abartmış olabilirim. Bu kadar çok kediye sahip çıkmak zorunda değil kimse elbette. Ama her hane artan yemeklerini çöpe atacağına üşenmeyip kedilere verse, bir taraflara bir çanak su koysa kediler de bizim gibilere muhtaç kalmazlar. Bizim gibiler de bahçelerini kedilere kaptırmazlar!

Bu blogu oluştururken amacım her yerde karşımıza çıkan kedileri biraz olsun tanıtabilmek ve sevdirebilmekti. Ama gördüm ki anlatmakla bitmiyor kediler. Onları mutlaka tanımak gerekir. İlla evde beslemek gerekmez tanımak için. Sokakta yürürken karşınıza çıkan kedilere arada bir ayıracağınız bir iki dakika bile onları biraz olsun tanımanıza yardımcı olacaktır. Hele hele bir de yedirirseniz...Aranızda öyle bir bağ oluşur ki inanın siz de şaşarsınız. Ve inanın bana, bu şekilde çok daha iyi ve ruhen çok daha zengin bir insan olursunuz.

Kedi deyip geçmeyin!

Kedileri yakından tanımayanlar kedilerin biribirlerine benzediklerini düşünebilirler. Tecrübelerim bana bunun doğru olmadığını öğretti.

Bir çok insan kedileri sevmez veya onlardan korkar. Bu aslında kedileri yeterince tanımamalarından kaynaklanır. Kedileri tanıyabilmek için onlarla iç içe olmak gerekir. Onları yaşamak gerekir. Belki size tuhaf gelecek ama ben kedileri tanıdıkça insanların anlam veremediğim veya hoş görmediğim bazı yönlerini daha iyi anlamaya başladım.

Kedilerden şunu öğrendim, insanlar kedileri seçemez. Kediler insanları seçer.

Sarı-Beyaz

Sarı-Beyaz, "Ana"nın iki kızından biriydi. Elimizde büyüdü. Ama çok kötü bir huyu var...Kuş avlar. Karnı tıkabasa tokken bile kuş avlar. Bu yüzden onu bir gün bir kutuya koyarak uzaklara götürüp bıraktık. 1 ay sonra karnı burnunda bahçeye döndü. Bir yerlerde doğurduktan bir ay kadar sonra biricik yavrusunu bahçeye getirdi. O aralar kardeşi Bulaşık'ta doğurmuştu. Hem de 5 tane. Saro-Beyaz'ın kendi gibi sarı beyaz olan yavrusunu yalnız kalmasın diye Bulaşık'ın beş yavrusunun arasına koyduk. Bulaşık bu yavruyu kabul etti. Sarı-Beyaz ile Bulaşık bu altı yavruyu birlikte emzirdiler ama yavrular hep bir arada kaldılar...Ta ki bir gün Sarı-Beyaz'ın yavrusu araba altında kalana kadar...

Sarı-Beyaz daha sonra gene doğurdu. Gene tek, sarı beyaz bir yavrucuk. "Minik". Maalesef bu da hastalanarak öldü.

Sarı-Beyaz bir sene kadar önce bizim bahçeyi terk etti. Arada bir uğrar, miyav der gider.

Yakışıklı

Yakışıklı, Sarı-Beyaz ile Bulaşık'ın erkek kardeşi. Küçüklüğünden beri kimseyle yemek paylaşmaz. Küçük bir yavruyken iki patisini kullanarak diğer kardeşlerini yemek tabağından uzak tutmaya çalışırdı. Bugün bahçenin dayısı olmaya aday... Belki manevi kardeşi Uzun Burun olmasaydı bu mümkün olabilirdi.

3-4 aylıkken Yakışıklı'yı yaşlı bir teyze evlat edinmek istedi. Ne var ki huysuzluğundan şikayetçi olan yaşlı teyze onu bize iade etti. Yakışıklı bugün 3.5 yaşlarında ve hala geçimsiz. Uzun Burundan başka tüm erkekleri bağırta bağırta kovalıyor.

Uzun Burun

Uzun Burun (nam-ı diğer Baykuş veya Pinokyo), bir sabah ansızın, nereden bilinmez, bir taraflardan çıkıp geliverdi. 3 aylık kadar vardı geldiğinde. Bahçede oturuyorduk, kapı da açıktı. Bu, babasının çiftliğine girer gibi, doğru bizim evin içine daldı. Mutfakta bizim Luloş'un artık yemekleri vardı, onları yemeğe koyuldu. Hayretle durup onu izledik. Bizim Yakışıklı mı bu acaba diye düşündük...Luloş'un tabağını silip süpürdükten sonra bize yılıştı. Sonra bahçeye çıktı, yaşıtı olan Bulaşık-Sarı-Beyaz-Yakışıklı üçlüsünü buldu ve onlarla oynamaya başladı. Bir daha da ayrılmadı bahçeden. Son derece sevimli, yılışık bir yavruydu. Bugün bahçenin "Babası" pozisyonunda. Kabara kabara yürür. Kimseye yüz vermez. Üstelik sesi de bir cılız ki, sormayın gitsin...

Bulaşık

Bulaşık, kızımın gözdesidir. En başından beri ona tapar. Halbuki çirkin, geçimsiz, sevimsiz, huysuz bir kedidir. 1 Yaşına kadar iyiydi. En azından sevimliydi. Hatta iyi kalpliydi. Üç kardeşin cılızıydı. Kızım ona çok acırdı. Ama hayat şartları onu sertleştirdi.

Çok doğurgan bir kedi. 3'er 5'er doğurur. Çok iyi analık yapar yavrularına. İlk doğumunu gözlerimin önünde gerçekleştirdi. Tam beş tane! Ne kadar da sevinmişti...Bir taraftan bana yağ çekmeye çalışıyordu bir taraftan da doğuruyordu. Sonra doğurduğu şeylere bakıp heyecanlanıyordu. Başta üç tane doğurup yanıma gelmişti...Sonra gidip iki tane daha doğuruvermişti. Şahsen, o cılız kediden 5 yavru çıkabileceğini tahmin etmemiştim. Ama başarmıştı. Pek de gururluydu. 5 yavrusu yetmezmiş gibi bir de kız kardeşinin yavrusunu kakalamıştık ona. Onu da bağrına basmıştı. Sanırım son iyiliği de o oldu. O yavruları büyüttükten sonra son derece arsız bir kedi oldu. Bulaşık'ın beş yavrusundan (Koyu Bulaşık, Açık Bulaşık, Yarım Bıyık, Maskeli, Boz-Beyaz) bugün sadece bir Yarım Bıyık kaldı. O da uzun Burun'un ve Yakışıklı'nın korkusundan bahçeye pek uğrayamıyor.

Bulaşık o günden bugüne bir çok kere doğurdu. Bazı yavrularını hiç görmedik çünkü başka yerlerde doğurdu. Ama yemek için her gün bizim bahçeye gelmeye devam etti. Geçen sene bu zamanlarda 2 yavrusunu getirdi bahçeye. Biri tüylü bir bulaşık (alacalı bulacalı) biri de sarı beyaz. Maalesef henüz 2-3 aylıkken o yıl salgın olan ve daha başka yavruları da öldüren bir virüse yenik düştü yavruları. Ama pes etmedi, 3-5 ay sonra Boz, Oylum ve Minik Bulaşık'ı dünyaya getirdi. Hem de bizim bahçede. Bu üç yavruya gözümüz gibi baktık. Minik Bulaşık ayrıldı gitti ama Oylum ile Boz bahçede kaldılar.

Bulaşık akabinde 5 yavru daha doğurdu. Ben yazlıktaydım, görmedim. Yazlıktan döndüğümde 3 tane kalmışlardı. Bunlardan siyah beyaz olanı araba ezdi. Şimdi kaldı Açık Bulaşık ile Sürmeli.

Bulaşık, mutfak penceresinin pervazının tapusunu elinde tutar. Ondan başka hiç bir kedi oraya çıkamaz. Çıkanı atıverir aşağı. Hergün oradan yemek ister benden.

Yarım Bıyık

Yarım Bıyık, Bulaşık'ın ilk doğurduğu 5 yavrudan biridir. En büyük özelliği geride bir tek onun kalmış olmasıdır. Diğer 4 tanesini ya öldü ya da terki diyar eyledi. Aslında Yarım Bıyık 5 kardeşin (bir de teyze çocuğu) en tipsiziydi. Ama en şanslıları bu çıktı. Küçükken kendini sevdirirdi ama şimdi artık "errkek" oldu, sevdirmez. Gerçi erkekliği tartışmaya açıktır çünkü Uzun Burun ve Yakışıklı onu habire döverler ve bahçeden uzaklaştırırlar. O da arada bir, özellikle meydan boşken, doğduğu bahçeyi ziyarete gelir. Mutfak penceresinin önüne çıkarak "yiyecek bir şeyler var mı?", diye sorar.

Oylum & Boz

Boz ile Oylum Bulaşık'ın elimizde büyüyen 3 yavrusundan ikisidir. Boz, çok güzel bir kedi. Başta biz onuın erkek olduğunu sanıyorduk ancak büyüdüğü zaman dişi olduğunu anladık. Erkek gibi davranıyor. Ya hormonları bozuk ya da cinsiyet krizi yaşıyor. Doğurduğu zaman dişi olduğuna inanacağım. Oylum ise erkek. Henüz bir yaşında bile olmamasına rağmen kocaman iri bir kedi. Yakışılı'yla başı dertte. Yakışıklı bunu gördümü peşinden koşar. Oylum'da kaçarken korkudan altına yapar.

Boz mesafeli bir kedidir. Oylum ise oldukça sırnaşık bir kedi. Kafasını sert bir şekilde elimize vurur. Erkek ya...öyle nazik okşanmadan hoşlanmaz. Sert seveceksin onu. Bahçeye oturmaya çıktık mı hemen kucağımıza atlar. Bir türlü inmez. İndirirsin, gene çıkar. Küt küt kafasını üstümüze vurur. Oylum kucağa çıktı mı Boz da dayanamaz o da çıkar. Bir kucakta iki kedi. Bu arada küçük kardeşleri Sürmeli de kucak hastası. Abisiyle ablasını kucakta görür görmez o da ister. Oldu mu bir kucakta üç kedi? Allahtan eşim Mahmut'la paylaşırız kedileri. İkisini birimiz, birini birimiz alır da durumu idare ederiz. Kızım da bizimle oturuyorsa herkes birer kedi alır kucağına. Bu üçlü evin içinde yer yemeğini. Acıktıklarında evin çevresindeki tüm pencereleri sırayla dolaşıp miyavlarlar. Açlık dozuna göre ses tonları yükselir ve kalınlaşır.

Oylum, Boz ve Sürmeli ailemizin gözdeleridir.

Sürmeli

"Minik" demeyi tercih ettiğimiz Sürmeli ailemizin göz bebeği. Dünya tatlısı bir dişi. Şeker mi şeker. İncecik şirin bir sesi var. İlla da kucak ister. Kucağa aldın mı, ablası ile abisi gibi başlar pırpırlamaya. Göbeği hep kocamandır. Yemek yemeyi çok sever. Son derece iştahlı bir kedi. Gözleri sürmelidir. Anası Bulaşık'ın aksine tüyleri uzundur. Acıktığı zaman mutfak penceresine gelerek o şirin sesiyle miyavlamaya başlar. Bulaşık'ın en son doğurduğu 5 yavrudan hayatta kalanlan 2 yavrudan biridir. Kardeşi Açık Bulaşık'ın aksine son derece sevimli, şımarık ve insana yakındır.

Garfield

Garfield kendi gelenlerdendir. Bir sabah bahçemize yerleşmeye karar verdi, o gündür bugündür de hiç ayrılmadı. Bacağa sürünmeyi sever. Yol keser. İnsanı yürütmez. Bakımsız ve pis bir kedidir. Kendisine hiç bakmaz. Uzun tüylü sarı bir dişidir. Aslında çok güzel bir kedi ama bakımsız olduğu için sefil görünür. En büyük düşmanı Bulaşık. Bulaşık bunu hep döver. Suratı bulaşığın tırmık izleriyle doludur. Garfield sonradan gelerek Bulaşık'ı tahtından etti. Bize çok yağ çektiği için olsa gerek Bulaşık ona gıcık kapar. Garfield'ın yüreğimizde ayrı bir yeri vardır. Kendisini bize sevdirdi. Çok sakin bir kedidir. Kimseye zararı dokunmaz. Çok da hassastır. Yüreği sevgi dolu bir kedidir.

Fare

Fare, Garfield'ın kzıdır. Kaç yıldır bahçemizde olmasına rağmen Garfield'ın büyütmeyi başardığını gördüğümüz tek yavru budur. Garfield kendisine bakmaktan aciz olduğu için yavrusuna da pek iyi bakmaz. Ama onu çok sever ve yanından eksik etmez.

Fare, daha küçükken minicikti. İncecik bir boynu, incecik bir kuyruğu vardı. Cılız, çelimsiz bir şeydi. Anası iyi besleyemezdi. Ama yemek yemeğe başladıktan sonra süratle topladı. Çok iştahlı ve arsız bir kedicik. Şimdi topacık oldu. Ama adı Fare kaldı. Fare yemek kaplarına takmış durumda. Onların içlerinde uyur, ters dönmüşlerse üstlerinde oturur. Bahçeye kendisinden sonra gelen kendisinden küçük yavrularla oynamayı sever. Biraz canlarını da yakar oynarken. Fare bize yaklaşmaz. Varsa yoka derdi yemektir. Ama çok sevimlidir.

Çirkin

Çirkin, bahçemizin yerleşiklerinden olan sarı beyaz bir dişinin hayatta kalan sayılı yavrularındandır. "Sonradan gelen Sarı Beyaz" olarak andığımız anası, Çirki'ni bir başka yerde doğurduktan bir süre sonra bizim bahçeye taşıdı getirdi. Aslında üç kardeştiler o zaman. Üç kardeşin en çirkini buydu. Ne yazık ki diğer ikisi öldü, bir tek bu kaldı hayatta. Çirkin hiç bir zaman bize yaklaşmadı. Ama çok oyuncu bir yavruydu. Bahçenin diğer delikanlıları buna abilik yaparlardı. Ona dövüş sanatlarını öğretirlerdi.

Çirkin son derece uyanık bir yavruydu. Hala da öyle. Küçükken tüm dişilerin ağızlarından lokmalarını kapardı. Cılız, çelimsiz, kıl kuyruk bir yavru olarak bahçemize gelen çirkin kısa sürede gelişip serpildi. Bahçemizden hiç ayrılmadı. Şimdilik dayak yemeden bahçede kalabilen tek genç erkek Çirkin'dir. Ayrıca şimdi artık eskisi kadar çirkin görünmüyor gözüme. Oldukça yakışıklı bir erkek oldu. Ama hala yabani...Yemek yemek yemek...Başka derdi yok.

Şirret

Şirret, çok tuhaf bir kedi. Bir kere tipsiz. Sonracığıma, son derece vahşi, huysuz, geçimsiz, sevimsiz. Sanki biri onu gırtkalamak istiyormuş gibi ciyaklar. Yemek vermek için dışarı çıktığımda, en önde o durur ama tıslaya ciyaklaya. Bazen içimden ona bir tekme savurmak gelir. İçimdeki kötülüğü tahrik eder. Düzen bozucu bir hayvan. Onun bu asabiyeti diğer kedileri de etkiler. O böyle davrandıkça diğerleri de huzursuz olur ve biribirlerine saldırmaya başlarlar. O olmadığında bahçe çok daha huzurlu oluyor. Ama neticede o da bir can ve bahçemizi sık sık ziyaret ederek karnını doyurur.

Yosma

Yosma, kendi gelenlerdendir. Geldiğinde 3-4 aylık bir yavruydu. Anası belli değil. Bir sabah bahçemizde bulduk onu. O gündür bugündür hiç ayrılmadı. Henüz 5-6 aylıkken erkekler düştü peşine. Bir ay kadar peşinden ayrılmadılar. O güne kadar ona "Tüylü bulaşık" derdik. Sonra adını Yosma'ya değiştirdik. Hayvanın hormonlarındaki bir bozukluktan olsa gerek tam bir ay erkekleri peşinden koşturdu. Zavallıcık nereye saklanacağını şaşırırdı. Bazen çitlerin dallarının arasına sığınırdı ama erkekler orada da rahat bırakmazlardı. Sonra hamile kaldı, doğurdu. Anneliğe hazır değildi ki yavrularına nasıl bakacağını bilemedi. Yavrularının 2'si doğar doğmaz, biri de 3 gün sonra öldü.
Yosma yabanidir ve yanımıza yaklaşmaz. Yemek saatinde tabağı patisiyle kendi önüne çeker. Tabağın etrafı çok kalabalıksa ve kafasını sokacak boşluk bulamıyorsa patisini kullanarak tabağı kendi önüne doğru çeker. Uyanık, hırslı bir kedi.

Köpeklerin de canı var

Bahçemdeki kedileri tanıtan bu blogu hazırladıktan sonra kara bir köpecik bitiverdi bahçe kapısının önünde. İki gündür kapıdan ayrılmıyor. Tabi biraz da suç bende. Luloş'un bisküvilerinden ikram ettim ona. O da "Burası tam bana göre", diye düşünerek kalmaya karar verdi sanırım.
Gelen köpeciğin kedilere karşı pek tahammülü yok. En azından yemek söz konusu olduğunda. Kediler ise yeni gelen bu davetsiz misafire karşı temkinli. Bahçe kapısını açtığımda içeri dalıyor köpek. İki ayağı üzerinde durup sürtli bir şekilde ön patilerini sallıyor. Öğrendim ki bu hareketiyle "yemek" istediğini anlatmaya çalışıyor.
Bu köpeciğin umarım bir yerlerde bir sahibi vardır. Eğer yoksa gerçekten de biz "yandık". Köpecik bahçe kapısının önünden ayrılmıyor. Luloş'a bir dert daha!
Eğer sahibi yoksa, bu köpeciğe bir ev bulmamız gerekecek. Çok akıllı, çok tatlı bir köpek. Dişi. Ufak tefek birşey. Luloş olmasaydı ben alırdım onu. Ama alırsak Luloş bizi asla affetmez.
Bu köpeciğe sahiplenmek isteyen varsa benimle iletişime geçsin. Sıcak bir yuva bu canın da hakkı.